Stressandi vika.....sem endaði þó vel!

Það er nú meira sem hefur gengið á í þessari viku. Þessir "saklausu" verkjalausu samdrættir voru ekki eins saklausir og ég hélt. Vikan byrjaði semsagt með því að ég fór í 32 vikna skoðun á mánudaginn.
Þið afsakið rulluna sem kemur hér að neðan, langaði bara að skrifa allt sem hefur gengið á því þetta er aðallega fyrir mig til að eiga og muna :) Svo hér kemur það..

Mánudagur 5.nóv - Mætti í 32 vikna skoðun til ljósmóðurnemans, allt leit vel út þ.e.a.s blóðþrýstingurinn, hjartsláttur hjá þeirri litlu var rosaflottur og var hún með "smá" læti að sparka í ljósuna meðan verið var að hlusta á hjartsláttinn. Það er eins og hún finni á sér þegar ég er í læknaskoðunum því það eru alltaf svaka spörk og læti í henni. Reyndar var legbotninn bara búinn að stækka um 1 cm á 3 vikum sem mér fannst dáldið skrítið og er hann 29 cm en ætti í rauninni að vera 32 cm þar sem ég er á 32 viku, en það var víst allt í góðu.
En svo fór ég að segja hvernig mér væri búið að líða og hvað væri búið að vera hrjá mig síðan í seinustu skoðun;

• Auknir verkjalausir samdrættir - kúlan á mér harðnar við minnstu hreyfingu, nóg að standa uppúr stól og þá eru þeir mættir á svæðið.
• Auknir kaldir pílustingir í klofið - mér finnst alltaf eins og hún sé að koma út þegar það er, og finnst mér ég þurfa krossleggja fætur svo hún fari ekki út.
• Fæ rafmagnaða seiðinga neðarlega í bumbuna af og til sem hún vissi reyndar ekki hvað væri.
• Fæ reglulega túrverki
• Finn oft að sú litla hristist eins og hún sé að frá krampa í nokkrar sek. Ljósuneminn hafði aldrei heyrt um það áður, en aðalljósan sagði að þetta væri bara taugakerfið sem væri að þróast hjá henni. Þetta er svona í líkingu við að köttur er að teygja úr sér og titrar svo þegar hann fer tilbaka úr teygjunni...svo það er víst allt eðlilegt.
• Ég er orðin mjög aum í rófubeininu og á því svæði, og er orðið frekar óþæginlegt að sitja til lengdar. Finn til að sitja í bíl héðan frá okkur og útí Spöng og það er bara 30 sek keyrsla!!
• Finn til í allri grindinni og lífbeininu og er mjög aum.
• Er hætt að sofa!!!
• Missi stundum aðra löppina undan mér þegar ég stend upp og labba af stað útaf grindinni.

Eftir að ég fór að lýsa þessu öllu og aðalega samdráttunum þá kallaði neminn á aðalljósmóður mína sem leist nú ekkert á blikuna og bað mig að koma með þvaprufu kl 08.00 daginn eftir til þeirra og þá ætluðu þær að hitta mig aftur og athuga hvort ég væri nokkuð með þvagfærasýkingu sem væri að valda svona miklum samdráttum. 

Fékk svo líka þennan svaka samdrátt þegar ég stóð upp og var að fara frá þeim svo þær fengu að finna fyrir honum sem mér fannst mjög gott, líka að þær fengu að sjá hversu lítið þarf til að fá samdrátt og bókuðu fyrir mig tíma hjá heimilislækni á fimmtudaginn til að athuga með það að minnka við mig vinnu.

Var svo send heim beint uppí rúm og liggja með tærnar uppí loftið og athuga hvort samdrættirnir minnka ekki við það að liggja í ró.

Um kvöldið þurfti ég allt í einu að æla bara uppúr þurru, sem hefur ekki gerst í langan tíma og ég kúgaðist svo mikið að ég actually sá stjörnur!! Þetta var mega skrítin tilfinning, svo bara búið!

Þriðjudagur 6.nóv - Mætti með þvagprufuna kl 8 og hitti ljósuna mína. Hún fór með það beint í rannsókn og bað mig að bíða á meðan. Útkoman var að ég er ekki með neina þvagfærasýkingu en það mældist óvenjumikið magn af blóði í þvaginu sem var ekki eðlilegt. 

Hún fór á ráðfærði sig við aðra lækna, og vildu þeir senda mig og hún líka beint niður á kvennadeild í skoðun. Hún fékk vottorð frá lækni sem ég átti að taka með mér niðureftir sem útskýrði allt sem væri í gangi. Svo hringdi ljósan niður á kvennadeild á landspítalanum til að boða mig, og þá neituðu þær bara að fá mig niðureftir. Og vildu að ljósan mín tæki annað sýni sem hún ætti svo að senda í ræktun. Hún var heillengi að tala við þær niðri á kvennadeild í símanum til að fá það í gegn að fá að senda mig niðureftir í skoðun en þær þverneituðu eins og fyrridaginn, þó svo að ég væri að fá fleiri en 4 samdrætti á klukkutíma (þeir segja að maður megi ekki fá fleiri en 4 á klukkutíma) ég skil ekki alveg þetta system hjá þeim!!! Bæði ljósan og læknir búin að votta það að það sé eitthvað að sem þurfi að rannsaka a.s.a.p en þær niðurfrá bara ææjjj neinei! úff óþolandi lið.

Allavega, svo fór ég með henni í annað herbergi til að taka sýni og þurfti hún að fara með klemmuna þarna uppí eða hvað sem þetta tæki heitir til að ná í sýni...Ojts og þetta var svoooo vont!! Leið næstum yfir mig af sársauka. 

Og aftur fannst henni eitthvað vera óeðlilegt, svo ákvað hún að fara aftur inn eftir að hún var búin að segja mér að fara aftur í föt til að tjekka hvort ég væri nokkuð komin í útvíkkun og væri bara hreinlega að fara í fyrirburafæðingu, en svo var ekki! fjúff

Hún var mjög hugsi eftir þetta en sagði að því miður þá væri ekkert annað í stöðunni en að senda mig  heim uppí rúm til að liggja með tærnar uppí loftið, og ætlaði hún að ýta á það að fá útúr þessu á morgun.

Miðvikudagur 7.nóv - Má ekki vinna þessa vikuna fyrr en allt er komið í ljós hvað er í gangi, svo ég hélt áfram að liggja heima með tærnar uppí loftið og beið eftir að ljósan hringdi með niðurstöður.

Svo hringir hún um hádegi og segist ekki hafa fengið niðurstöður ennþá, en fékk staðfest að það væri allavega ekki þvagfærasýking og fengi ég endarlega niðurstöður á morgun. Og ætti bara að liggja þangað til. 

Finn líka strax mun á mér að liggja bara kyrr og vera róleg. Samdrættirnir eru minni og fæ aðeins örfáa stingi.

Þrátt fyrir skipunina að liggja uppí rúmi fórum við Daði á fæðingarnámskeið um 5 leytið (2 tíma af 3). Þar leið mér nú ekki mjög vel, fékk eitthvað svakalegt hitakast og fékk "líða yfir tilfinninguna" á fyrsta korterinu svo ég þurfti að fara fram, rétti úr mér og fékk mér vatn og var orðin svo góð aftur. Nema að ég var að deyja í grindinni að sitja á þessum hörðu stólum þarna inni og var að fá hitatremma af hitanum þarna inni. Ekki alveg besta aðstaðan fyrir hóp af óléttum stelpum. Frá því að við stóðum upp eftir námskeiðið og vorum komin heim sem tók svona 20 mín þá fékk ég alveg  4 - 6 samdrætti og var að deyja í klofinu. En svo lagaðist það smá og eftir að við vorum búin að borða ákváðum við að rölta heim til mömmu og pabba sem búa svona í 400 metra fjarlægð frá okkur og fá smá ferskt loft í leiðinni. Það var kannski ekki alveg það sniðugasta þar sem ég fékk GRJÓTharða kúla og samdrátt allann tímann meðan við löbbuðum yfir í svona 5 mínútur. Þurftum að stoppa nokkrum sinnum og labba á skjaldbökuhraða, því þetta var svo óþæginlegt.

Svo slöppuðum við aðeins af þar og þegar við ætluðum að fara tilbaka, og ég var aðeins búin að labba niður stigana til að fara í burtu þá komst ég ekki lengra. Fékk svakalegan samdrátt og krosslagði lappirnar standandi úti á plani því ég fékk svo mikla verki í klofið eins og hún væri bara að koma ÚT! Svo Daði greyið hljóp heim að ná í bílinn til að keyra mig heim. Ekki séns að ég hefði getað labbað þetta. Svo það var bara uppí rúm þegar ég kom heim. 

Við Daði stressuðum okkur svo dáldið upp því við fundum engar hreyfinga á litlu, yfirleitt er nóg fyrir Daða að tala við hana og þá gefur hún karatespark til baka, en við fengum ekkert. Vorum heillengi að reyna ýta við henni og fikta þar til loksins hún lét vita af sér. Svo við fórum óróleg að sofa en vitandi þess að við myndum fá að heyra í hjartslátt deginum eftir hjá doksa.

Fimmtudagur 8.nóv - Lá uppí rúmi og beið eftir símtali frá ljósunni, rétt svo lyfti löppum þá fann ég til allann hringinn í grindinni. Loksins hringdi ljósan og ekkert komið í ljós ennþá!! ugh. En eitthvað var að ræktast útúr prufunum en þeir vissu ekki hvað, svo til að geta gefið mér sýklalyf við hverju sem þetta er þarf ég að bíða þar til morguns að fá svar. Eitthvað fannst mér þetta dularfullt allt saman, með það að enginn vissi neitt hvað væri í gangi....og erfitt að liggja bara heima og bíða eftir einhverjum svörum!

Ég sagði henni líka frá því hversu slæm ég var í gær, en hún sagði að hún hefði tjekkað hvort ég væri nokkuð að fara af stað í fæðingu á þriðjudaginn svo það væri ekki sem gæti verið að gerast. Svo eina er bara að liggja uppí rúmi.

Eftir símtalið fór ég uppá heilsugæslu að hitta heimilislækninn minn að beiðni ljósunnar til að láta skoða mig með það í huga að minnka við mig vinnu, svo ég fari nú bara ekki í fæðingu af álagi.

Fór inn til hans og sagði frá öllu sem væri að hrjá mig og hvað allir þessir verkir og samdrættir væru að koma hratt aftan að mér, því öll meðgangan hefur gengið mjög vel hingað til. Hann skoðaði mig og hlustaði, og fékk ég líka að heyra í hjartslættinum í litlu sem var rosa flottur, svo þar létti mér heilan helling því ég var búin að vera finna minnkandi hreyfingar. Læknirinn var líka steinhissa á bylgjuköstunum á maganum og var alveg uu er þetta hún að hreyfa sig?? greinilega ekki vanur að hlusta eftir litlu krílunum :)

Svo gekk hann að skrifborðinu, skoðaði eitthvað í tölvunni og var þungt hugsi og sagði svo: "Já...............Sko það besta og öruggasta í stöðunni er að þú hættir að vinna!" Ég fékk smá sjokk! Bjóst við að þurfa að fara niður í svona 80 - 60% vinnu, en ekki bara hætta!

En eins og hann sagði þá eru bara 2 mánuðir eftir svo það er ekkert svakalegt og er búin að vera heppin að þetta hefur ekki farið af stað fyrr en núna. Hann ætlar samt að endurmeta stöðuna eftir 2 vikur, þar að segja um 19 nóv og sjá þá endilega hvað ég þarf að gera minnka eða hætta vinnu!! Fékk hjartsláttatruflun við þessi orð hans, mér brá svo.

En hvað gerir maður ekki fyrir litla gullið sitt.

Föstudagur 9.nóv - Loksins fékk ég niðurstöður úr ræktuninni. Læknirinn hringdi í mig um hádegi og sagði strax að þetta væri ekki streptókokkar í leginu sem væri mjööög gott! 

Það hefur þá verið grunur þeirra allan tímann og vildu ekki segja mér strax því þetta var óvitað svo ég myndi nú ekki panikka í klessu. En ég hefði örugglega ekki mikið panikkað þar sem ég hélt að það væri bara hægt að fá streptókokka í hálsinn svo ég hefði í rauninni aldrei getað panikkað útaf því, því ég vissi í rauninni ekki hvað það hefði þýtt.

En ég er með einhverja sýkingu sem heitir Gardi...eitthvað?? Og þarf bara að taka sýklalyf í viku og þá ætti þetta vonandi að vera farið. 

Þetta var nú meiri stress vikan sem endaði nú líka svona vel. Finn líka heillmikin mun á mér við það að vera ekki á ferð og flugi alla daga. Samdrættirnir eru alltaf til staðar og allt það þó það hefur farið minnkandi til muna, en mér líður ekki lengur eins og barnið sé að fara koma út sem ég tel nú gott :)

Til hamingju þú sem nenntir að lesa :) Þarf svo að fara setja inn bumbumyndir...